Przemyślenia Perdevity

Moim zdaniem nie ma tak że dobrze albo że nie dobrze...

Dobra, pośmialiśmy się, ale teraz konkrety. Jakiś czas mnie tu nie było, no jakieś 2 miesiące. Przed ten czas praktycznie nic się nie zmieniło, przyzwyczaiłem się i jakoś leci. Tylko teraz pytanie, czy do dobrze?

Moim zdaniem nie ma tak że... dobra, nie będę używał tego samego żartu dwa razy. No ale nie ma tak że dobrze albo że nie dobrze. Wszystko ma swoje plusy dodatnie i plusy ujemne, nawet moja obecna sytuacja. Chciałem stabilizacji to mam, ale czy takiej szukałem?

W pewnym sensie tak. Nie zastanawiam się co będzie za tydzień, czy uda się coś zrobić za dwa tygodnie i czy moje plany wypalą, bo ich po prostu nie ma. Żadnych planów, żadnych oczekiwań. Chujowo, ale stabilnie. Trochę to smutne, że nawet kontakt z najbliższą mi przyjaciółką ostatnio podupadł, ale cóż zrobić. Chciałbym wrócić do czasów codziennego pisania i częstego dzwonienia. Nie wiem czy jest to możliwe. Idzie do przodu i mnie to ogramnie cieszy, tylko ja stoję w miejscu.

Chciałem, naprawdę chciałem coś ze sobą zrobić, ruszyć do przodu, poznać kogoś. Tylko że jest kurwa taki dramat, że się tego nie spodziewałem. Od 3 miesięcy żadnego połączenia na portalach randkowych, żadnego kurwa. Ostatnio przesuwam wszystko w prawo żeby sprawdzić czy mi się aplikacja nie zepsuła i nic, zero. Nie wierzę że zakładka "osoby, które Cię lubią" na FB działa. Od prawie roku tego użwam i nikogo tam jeszcze nie widziałem. To nie jest normalnie. Nie wierzę, że jest ze mną aż tak źle, więc nie mam pojęcia co się dzieje.

Ale przez to odnalazłem siebie, to co lubię robić sprawia mi przyjemność, zawaliłem się seriami wyścigowymi i jakoś leci. Potrafię żyć sam ze sobą, mam ten spokój, ale czy to m długoterminowy sens? Nie. Chciałbym jednak się pomęczyć z humorkami, z bezsensownymi pytaniami i ciągłym odpowiadaniem na te same pytania. Chciałbym się czasem pokłócić o głupotę i móc się pogodzić. Brakuje mi tego i wreszcie mogę to przyznać. Wiem że bez tego jest mi teraz lepiej, ale co będzie za kilkanaście lat? Z kim będę dzielił się czymkolwiek? Nie chcę skończyć samotny, siedzący w swojej piwnicy, bez miłości, bez uczuć, bez sensu. To mnie najbardziej przeraża. Ale nie chcę też skończyć w toksycznym związku tylko po to, żeby w jakimkolwiek być. Chociaż tak się obawiam toksycznego związku, a przecież żaden mi nie grozi. Żadna nie chce ze mną być, żadna nawet na mnie nie spojrzy. Nie mam żadnych zewnętrznych i od razu widocznych pozytywnych cech. Po poznaniu mnie jest lepiej, niewiele, ale lepiej. Mogę dać z siebie wszystko, całą miłość i wszystkie uczucia jakie w sobie mam, ale nikt nie chce ich przyjąć...

Trochę się w moim życiu działo. Oczywiście nic wielkiego, ale lubię stabilizację i każde odchylenie przeżywam. Przez ostatni prawie rok jestem sam i pierwszy raz od bardzo dawna poczułem się tak cholernie samotny. No cóż, trzeba się przyzwyczajać.

No właśnie, czy na pewno trzeba? Przez to wszystko co się dzieje wpadłem na pewien pomysł. Okropnie brakuje mi kogoś, kto będzie na mnie czekał, kto będzie się cieszył jak wracam do mieszkania i chętnie będzie spędzał ze mną czas. Odpowiedź jest prosta - zwierzątko. Siostra ma świnki morskie i to są tak cholernie słodkie stworzenia, że zastanawiam się czy sobie takich nie sprawić. To by było strasznie kochane jak wracam po ciężkim dniu z pracy, otwieram drzwi i usłyszę radosne piski tych małych pyszczków, będą takie radosne że jestem. Będę mógł pogłaskać, pobawić się z nimi. Na pewno pokocham te małe stworzonka i sprawią że poczuje się dla kogoś ważny. Wiadomo że nie proozmawiam z nimi i przytulanki też będą ograniczone (bo jeśli chodzo o to ile potrzebuję przytulasów, to odpowiadam że wszystkie). Jednak będę dla kogoś ważny, bardzo ważny, prawdopodobnie tak ważny jak jeszcze w życiu dla nikogo nie byłem.

Jednak znam swój zapał i swoje pomysły, dlatego muszę poczekać z realizacją tego planu. Jak za jakiś czas dalej będę czuł taką potrzebę, to będę wiedział że to jest to. Umysł, nie czućko tu i teraz. To wszystko chodzi o poczucie ważności, że jestem dla kogoś ważny, tego potrzebuję. Wspaniałe uczucie. Dlatego nie musi to być zaraz związek czy "miłość" (xD), takie coś też może być uleczające. Ale nic pochopnie, w życiu trzeba myśleć długoterminowo. Czućko idzie do kosza.

Jest to pytanie, które chyba każdy sobie zadaje: "Czego mi potrzeba by być szczęśliwym?". Poza milionem dolarów odpowiedzi są różne, ale jeszcze ciekawiej robi się, gdy pytanie doprecyzujemy do rzeczy realnych. Tutaj nie potrafię wskazać oczywistej oczywistości, bo każdy jest inny. Obawaiam się też, że nie każdy zna odpowiedź na to pytanie. Mi się udało do tego dotrzeć, ale i tak tylko po części.

Cele w życiu mogą być krótkoterminowe i długoterminowe. Długoterminowe to planowanie rodziny, budowa domu czy wybór profesji. Krókoterinowe to np. decyzja czy kupić sobie czapkę ulubionego zespołu F1 albo czy na tinderze przesunąć w prawo lub w lewo. Drobnostki, pierdoły, jak zwał tak zwał. Jednak celem krótkotrwałym może być też chęć lub jej brak by napisać do kogoś wiadomość lub zadzwonić. I tutaj przechodzimy do rozkminy. Plan długoterminowy może zakłądać rozwijanie znajomości, potem może to się przerodzić w związek i w długie małżeństwo. Może. A czasem nie ma siły się wymyślać ciekawej wiadomości żeby nie pisać oklepanego "jak Ci minął dzień?", chociaż to jest cholernie ciekawe i nie wszyscy sobie zdają sprawę z tego, jak świetnym uczuciem jest otrzymanie takiej wiadomości.

Zdarza się, że plany krótko i długoterminowe się wykluczają. Chcesz się z kimś spotkać, ale to nie ma przyszłości. Nie chce Ci się do kogoś napisać, a może to jest idealny partner na resztę życia. Nigdy nie wiesz. Ostatnio mam dość pisania do nowych osób z nadzieją że to to, brakuje mi tej nadziei. Brakuje mi motywacji i pomysłu na ciąg dalszy. Męczy mnie to. Za 2 dni jestem umówiony na randkę, ale nie czuję tego całkowicie. Nie czuję że to może być to, że będzie dobrze, ani że będzie źle i że to nie to. Po prostu nic nie czuję, co mnie martwi.

No dobra, pierdolę głupoty (jak zwykle), a gdzie odpowiedź na pytanie z tytułu. Już zaperdalam z odpowiedzią. Bycie w związku jest spoko, ale co się człowiek musi zmęczyć to jego. Czy chcę się tak męczyć? Kurwa, oczywiście że tak. Ale czy bycie w związku jest celem samym w sobie? O nie, ni chuja. Mi do szczęścia wystarczy osoba, do której w każdej chwili mogę napisać cokolwiek, powiedzieć kto mnie wkurwił albo wysłać mema. Osoba, do której w każdej chwili mogę zadzwonić i powiedzieć że jestem głupi bo szukałem noża którego trzymałem w ręce. Tego mi trzeba. Czyli nie musi być to partnerka na całe życie ale cóż, nie dla psa kiełbasa.

To jest to co sprawia że chce się żyć, że jest motywacja i chęci do wszystkego. Oczywiście, seks jest fajny, ale czy mogliście zadzwonić do kogoś o każdej porze dnia i wieczoru żeby się wygadać? No właśnie. A tak wręcz muszę zapychać swój czas wszystkimi seriami wyścigowymi jakie znam, żeby móc przed samym sobą stwierdzić że nie mam czasu na nic innego, co jest oczywiście kłamstwem bo to działa w drugą stronę.

I tak się powoli żyje i kręci na tej karuzeli spierdolenia.

Czućko. To słowo stało się moim motto, myślą przewodnią w życiu. Wszystko trzeba Czuć, iść za głosem serca. Lepiej zjebać coś w zgodzie z samym sobą, niż później żałować że się nie spróbowało. Zaufać przeCzuciu, bo ono jest najszczerszą emocją i często ma racje. Ale czy na pewno tak jest?

Podejmowanie decyzji sercem, przeCzuciem i czystymi emocjami wydaje się słuszne. W końcu myśli są różne, wnioski można wyciągnąć błędne a zbytnie analizowanie sytuacji tylko pogarsza sprawę. Czucie jest jedno, nie da się tego zmienić, tylko żyć w zgodzie z samym sobą. Tylko że takie podejście jest dobre na moment. Emocje wpływają na nas tu i teraz, a nie na to co może być za kilka lat. Dlatego podejowanie spontanicznych decyzji zgodnie z głosem serca jest niebezpieczne, a do tej pory nie zdawałem sobie sprawy z zagrożenia jakie można sobie tym sprawić.

Nad emocjami trzeba panować. Moim zdaniem powinno się słuchać co mają do powiedzenia, ale trzeba wyciągnąć z tego co jest dobre a co złe. Za i przeciw. Szanse i zgrożenia. Analiza jest konieczna, jeśli chce się zrobić coś poważnego z konsekwecjami na długie lata. Kupić czapkę za 200 zł czy nie to jest żałosne i małe doświadczenie, ale wejście w związek czy nie to już poważna sprawa. Nie można tego porównywać.

Gdyby to o mnie chodziło to chuj z tym, jakoś bym to przeżył, w końcu i tak żyję "jakoś". Problem polega na tym, że te moje "mądrości" przekazywałem dalej. A najgorsze, że przekazałem to przyjaciółce, na której szczęściu mi zależy. Czuję się winny że namawiałem na mój styl życia. Nie wziąłem pod uwagę, że ja nie mam celu w życiu i moje decyzje są krótkotrwałe i nic nie warte. Jest mi z tym pskudnie.

Wiem, że dzisiaj w nocy, tuż przed zaśnięciem zacznie mi się kryzys, poszukiwanie odpowiedniej dla mnie drogi bo "Czućko" się nie sprawdza na dłuższą metę. Nie wiem jak teraz mam podchodzić do życia, do emocji, do uczuć. Z jakim nastawieniem? Czućko, czy analiza sytuacji? Czućko jest niebezpieczne, a analiza może być zagrożeniem, jeśli wyciągnie się złe wnioski. Jak naley myśleć? Nie wiem. Mam nadzieję, że wyjaśni mi się to szybciej niż później i nie zdążę sobie, lub co gorsza komuś, zjebać życia pseudoradami. Muszę się ogarnąć póki jest na to czas.

No kurwa pojebało mnie, no chłop idiota, cztery wpisy w jeden dzień. Data może być inna bo zaraz północ, ale 1) nie ogarniam czasu dodawania postów i 2) pomimo tego jebać bo i tak piszę wszystko za jednym zamachem. Trzeba się wygadać no.

No to co to za magiczne miejsce gdzie ludzie się mogą poznać a potem żyją długo i szczęśliwie? W filmach kurwa. A teraz opowiem o internetowych sposobach.

Tam to jest dopiero szambo. Weź traf coś sensownego, przecież to graniczy z cudem. Mam nadzieję, że moja przyjaciółka trafiła właśnie na taki cud i jest teraz szczęśliwa. I to dokładnie w tym momencie. Mam nadzeję że to czytasz bo link wyślę na pewno i liczę że przeczytasz moje wysrywy. Z tego miejsca trzymam kciuki i życzę szczęścia. Jak się tak dłużej zastanawiam, to jest to jedyna para poznana przez internet jaką znam. Generalnie to przez fakt, że mało wiem o ludziach także na spokojnie. Wcześniej sam w czymś takim byłem, ale do chuja wafla w co ja się wjebałem to xd.

Czy da się kogoś sensownego trafić w internecie? Tak, da się. To że mi się nie udało to o niczym nie świadczy. Pinder srinder, badu czy inne facebookowe randki to śmietnik, ale zawsze coś sensownego tam jest. Wiem to, bo sam na śmietniku znalazłem zajebistą półkę na książki xd. Wiem że przykład żałosny, ale ja też jestem żałosny także wszytko pasuje.

Dobra, ale dlaczego uważam, że internetowe randki to szambo. Już śpieszę z wyjaśnieniem. Nie znam za dużo stron czy aplikacji stworzonych w tym celu, ale domyślam się że większość z nich ma taką samą zasadę działania co tinder. Własny profil, zdjęcia, opis i przesuwanie w prawo lub w lewo. Nosz kurwa mać, czego się można dowiedzieć o człowieku widząc tylko jego zdjęcie? Przecież zdjęcia są z masą filtrów, oświetlenia, odpowiednich ujęć i tego typu zabaw. Przecież to jest pojebane. Owszem, są jeszcze opisy, ale kto po zobaczeniu zdjęcia i przyjęcia postawy na "nie" po przeczytaniu opisu zmieni podjeście na "tak"? Mało tego jest,  w większości działa to odwrotnie. A sama zasada działania też jest pojabana. Po zdjęciach, i ewentualnie po opisie, decydujesz się na "tak" lub "nie". Po chwili możesz odrzucić idealną dla ciebie osobę. Sam się zastawiam, ile świetnych partnerek odrzuciłem właśnie przez nieodpowiednie ujęcie na zdjęciu przez co przesunąłem na "nie". Przecież to jest pojebane.

A jakie takie przesuwanie może być dołujące. Dwa tygodnie przesuwania, tysiące profili, setki przesunięć na "tak" i co z tego? Dwa "matche". A potem wysilasz się żeby nie pisać "Hej, co tam?" starasz się być kreatywny i co? Chujów sto, nawet nie odczytają wiadomości. A dlaczego? Bo facetów mają na pęczki. To jest jebany bazar i "kto da więcej", pierdolona licytacja i kurwa wyścig o chuj wie co. Pojebane, no pojebane. Czy mówię tak dlatego, że u mnie jest bieda? No kurwa oczywiście że tak. Dupa boli tak bardzo, że aż szok.

A to wszystko tylko jeszcze bardziej dobija i zniechęca do czegokolwiek. Do dalszego grzebania w tym szambie, do poznwania kogoś inaczej, do zagadania w autobusie. Odbiera resztki pewności siebie, które i tak są schowane pod warstwą tłuszczu. Uczucia to szambo i zawsze znajdzie się pretekst do potwierdzenia tej tezy. Nawet zakochani się męczą bo myślą że mają źle. Chuja. Nie mogąc się wygadać z uczuć nikomu w każdej chwili, to jest dopiero chujowe. I wszyscy pamiętajcie, faceci też mają uczucia, też chcą o nich rozmawiać nie chcąc być ocenianym, tylko w ten sposób proszą o pomoc. W związku, przyjaźni czy w zwykłej relacji. Chęć mówienia o uczuciach to nie oznaka słabości tylko siły i zaufania do osoby z którą się rozmawia.

Dobra, bo za poważnie się zrobiło na koniec. Uczucia są zjebane. A zakończę ten wywód internetowym klasykiem dla osób w moim wieku: "idę w chuj, a wy pamętajcie, że najlepszy dla dzieci jest spirytus".